. . . . . . . . . . . . . . . .::  Friday, March 14, 2003 :::

امروز دایی عباس لباس سبز و سفید زیبایی می پوشد و برای امام کاسه آب می برد اما پسر همسایه مان با چند پسرلاغر و مردنی دیگر که لباس قرمزی پوشیده اند، با آن کلاه و چکمه های مسخره ، جلویش را می گیرند.
دایی عباسم یک فوت کند همه شان می افتند ولی نمی دانم چرا بعد از چند بار چرخ زدن، دستانش را به بغل می بندند و با دهانش شمشیر را می گیرد؟! حالا که دستانش بسته است می خواهم بروم کاسه آب را من جلوتر ببرم تا به خیمه امام نزدیکتر شود اما پسر عمه ام نمی گذارد،همیشه این پسر حال مرا می گیرد حالا که سکینه شده است فکر می کند که همه کاره است.
پسر همسایه مان می آید و با پایش می زند کاسه آب را سرنگون می کند. به خودش که زورم نمی رسد اما تلافیش را فردا سر برادر کوچکش، حمید، در می آورم.
نمی دانم چرا با اینکه یاران امام بیشترند اما باز کشته می شوند. خودم شمرده ام، لشگر یزد بیشتر از 5 نفر نیست. شاید دلیلش این است که یاران امام تک به تک به میدان می آیند. خوب یک دفعه بیایند کار این 5 نفر را تمام کنند. اینها که من می بینم شمشیر هایشان را می اندازند و فرار می کنند چه برسد به اینکه بمانند آنها را شهید کنند.
پدرم می گوید: اینجا شَبه (تعزیه) است در اصل تعدادشان خیلی خیلی بیشتر بوده و از یاران امام قوی تر بوده اند.
می گویم : حتما کسی حاضر نمی شود از یاران یزید باشد که تعدادشان اینقدر کم است؟
می گوید : شاید.
از همه جالب تر ناظم مدرسه مان است که امام شده است.چه لباس زیبایی تنش کرده است: سفید، سبز، سیاه .دایی عباس افتاده است و امام به طرف سربازان یزید حمله می کند آنها هم مثل من که در مدرسه تا ناظم را می بینم زودفرار میکنم و یک جایی قایم می شوم، پا به فرار می گذارند و من خنده ام می گیرد.
این صحنه ها را خیلی دوست دارم شاید به خاطر اینکه من دیگر از ناظم مدرسه مان نمی ترسم.

::  yashar 14:44 [+]  ::

هرگونه استفاده ازمطالب اين وبلاگ بدون اجازه ممنوع است، بجز در وبلاگها