. . . . . . . . . . . . . . . .::  Wednesday, May 23, 2007 :::

بیانیه مشهور بالفور (به نام لرد بالفور Arthur James Balfour، وزیر خارجه وقت بریتانیا) از موضع مثبت (حمایت) دولت بریتانیا برای "ایجاد خانه ملی برای یهودیان در فلسطین" خبر می داد. این بیانیه، یا در واقع نامه وزارت خارجه خطاب به لرد روتشیلد – از حامیان اصلی آرمان صهیونیسم – یک شرط مهم داشت که "هیچ عملی انجام نشود که حقوق مدنی و مذهبی جمعیت غیریهودی ساکن فلسطین را به خطر بیاندازد" – شرطی که ظاهرا بسیاری از مدافعان سرسخت دولت یهودی سالهاست بر آن چشم بسته اند.
خواسته یا ناخواسته، از سر دلسوزی یا استیصال، یا شاید به جبران خدمات سربازان یهودی و فعالان صهیونیست در جنگ جهانی، دولت وقت بریتانیا در این بیانیه بر آرمان "خانه یهودیان در فلسطین" صحه گذاشت. ابتکاری برای گشودن یک گره که خود گره ای شد بر گره های دیگر و اول بر دست خود بریتانیایی ها نشست.
صهیونیسم، اندیشه ای سکولار اما با ریشه های عمیق دینی، به باور بسیاری پاسخی بود مدرن به پرسشی کهن. جنبشی سیاسی بود با آرمانی برآمده از دغدغه بقاء و این دغدغه به باور ناظران چنان ریشه دار بود که آنگاه که به قدرت رسید آرام آرام دغدغه بقای دیگران را از باوردارندگانش گرفت.
پدر صهیونیسم سیاسی، شاید به هنگام سخن گفتن از "خانه یهودیان" تصور نمی کرد که روزی زیر تصویر بسیار بزرگی از وی، گروهی از همکیشانش برپایی آن خانه را اعلام کنند. شاید او هیچ تصوری نداشت که دغدغه امنیت این خانه، خانه های دیگری را ویران خواهد کرد. و شاید در آخرین روزهای قرن نوزدهم – تئودور هرتزل - باور نداشت که یکصد سال بعد، رویای او برای قومش، کابوس مردمانی از قومی دیگر خواهد شد.

این را رژیم آخوندی ! نمی گوید بلکه بی بی سی می گوید

::  yashar 11:09 [+]  ::

هرگونه استفاده ازمطالب اين وبلاگ بدون اجازه ممنوع است، بجز در وبلاگها