. . . . . . . . . . . . . . . .::  Tuesday, November 11, 2003 :::

ديشب افطار را تنها بودم در شرکت ، همکارم که می گذشت ، به محبت گفت : تنهایی؟
نمی دانم چرا یکباره خیال کردم که کل این جامعه دهان باز کرد و گفت: تنهایی!
گفتم: آری تنهام ، من همیشه تنهام!
حقیقتش همه تنهاییم، یکی تنهاییش را گم می کند ، یکی سعی می کند فراموش کند ، دیگری سرش را زیر برف می کند
و یکی تنهایی اش را جستجو می کند تا خودش را بیابد. حقیقت زندگی چون عروسی باکره در شب زفاف تنهاییست که جلوه خودش را نشان می دهد، در زمانی که تو خودت را پیر کرده ای .اما داماد پير را عروسی جوان به چه کار؟!
به خاطر همین اینها را برای یاشار می نویسم
برای یاشاری که شاید هنوز نیامده است یا شاید همان که کودکی بیش نیست
بچه که بودم یادم هست همه نگران بودند تنها نباشم، بخصوص شب ها.
بعدها که بزرگ شدم یادم دادند که باید همراه کوچکترها و یا زنها باشم و نگذارم تنها بمانند.
همیشه برایم معما شده بود که چرا این جامعه از تنها بودنمان می ترسد
و مثل کارهای عجیب دیگر کرم تجربه کردنش در جانم افتاده بود
دانشگاه که تمام شد کم کم فرصتی شد و حالا که در درون این تجربه ام
و می دانم چرا
فیلم ماتریکس را دیده ای، همان قسمت اولش نه بیشتر، منظورم جلوه های ویژه نیست که از این بازی ها نتیجه ای بدست نمی آید بلکه کلماتی ست که گفته می شود.
همان است، همان فضای ماتریکسی که در تنهایی به حقیقتش پی می بری
همان قرص را می خوری و برای رسیدن باید از همان دوزخی به همان سختی بگذری که نئو گذشت تا حقیقی گردد.
بعد ازآن است که می توانی شریک باشی این تنهایی را
کاری که کمتر زوجی را دیده ام که توانسته اند یا بهتر بگویم یافته اند و فهمیده اند

::  yashar 23:44 [+]  ::

هرگونه استفاده ازمطالب اين وبلاگ بدون اجازه ممنوع است، بجز در وبلاگها