. . . . . . . . . . . . . . . .::  Tuesday, September 02, 2003 :::

سریع و ملایم می گذرد
همچون نسیمی که بر برگهای درختان بوزد.
بیشتر برای گشت و گذاری کوتاه آمده ایم، کتاب را که می بینم می گویم:
بردار! کوتاه است.
پشت جلدش را نگاه می کنم:
قیمتی هم ندارد!
لحظه ای درنگ می کند:
نه، بماند!؟
پس یادت می ماند؟ اسمش چی بود؟
. . . بگذار نگاه کنم
از فرصت استفاده می کنم:
صفحه اولش را بخوان
(می شناسمش، شعر را بخواند دیگر دچار شده است)
می خواند و به سینه اش می فشارد و لبخند می زنم
نگاهی می کند ، " دو دنیا " را هم با شیطنت بر می دارد و می گذرد
می دانم نباید چیزی بگویم
. . .
بی هیچ حرفی می گذارم حساب کند
نگاهش می کنم و لذت می برم
می دانم که " دو دنیا " برای من است
و دو دنیا را به من می بخشد
با لبخند
و من تنها خرد چیزی می دهم
****
از زنده یاد بیژن نجدی :
وصیت
نیمی از سنگها ، صخره ها ، کوهستان را گذاشته ام
با دره هایش ، پیاله های شیر
به خاطر پسرم
نیم دیگر کوهستان ، وقف باران است.
دریایی آبی و آرام را
با فانوس روشن دریایی
می بخشم به همسرم.
شب های دریا را
بی آرام ، بی آبی
با دلشوره فانوس دریایی
به دوستان دور دوران سربازی
که حالا پیر شده اند
رودخانه که می گذرد زیر پل
مال تو
دختر پوست کشیده من بر استخوان بلور
که آب
پیراهنت شود تمام تابستان
هر مزرعه و درخت
کشتزار و علف را
به کویر بدهید ، شش دانگ
به دانه های شن ، زیر آفتاب
از صدای سه تار من
سبز سبز پاره های موسیقی
که ریخته ام در شیشه های گلاب و گذاشته ام
روی رف
یک سهم به مثنوی مولانا
دو سهم به "نی" بدهید
و می بخشم به پرندگان
رنگها ، کاشی ها ، گنبد ها
به یوزپلنگانی که با من دویده اند
غار و قندیل های آهک و تنهایی
و بوی باغچه را
به فصل هایی که می آیند
بعد از من

::  yashar 21:53 [+]  ::

هرگونه استفاده ازمطالب اين وبلاگ بدون اجازه ممنوع است، بجز در وبلاگها