. . . . . . . . . . . . . . . .::  Tuesday, May 07, 2002 :::

بچه كه بودم از اينكه كيف پول داشته باشم بدم مي اومد. فكر مي كردم كيف پول به درد زنها مي خوره و مردها پولوشونو مثل پدرم بايد تو جيبشون بذارن تا جيبشون پف كنه.
تا اينكه دوران دبيرستان يكي از دوستانم كه يار دبستاني بوديم و هستيم ، عيدي واسم يه كيف پول گرفت و من هم روم نشد بهش چيزي بگم و مجبور شدم بذارم تو جيبم . اما مواظب بودم كسي اونو نبينه .
بعد از يه مدت ديدم كه چيز بدي هم نيست و براي من كه به نظم و ترتيب اهميت زيادي مي دم خيلي هم خوبه و رفته رفته از مرديم! كم كردم توشو پر كردم از چيزهايي كه اين مدت در جيبهاي شلوار و كاپشنم پخش بودند.
يادم هست سال اول دانشگاه يه شعر كوتاه رو از روزنامه در آورده بودم و گذاشته بودم تو قاب عكس كيف پولم ، همونجا كه بقيه عكس نامزد يا دوست دخترشونو مي ذارن،
من هم كه تو اين خطها نبودم شعر مي ذاشتم.
يادش بخير، كيفم گم شد و شعرها هم همراه اون رفت .
بعد از اون هم كيفي نخريدم تا شعري را گم كنم و دوستي هم به من هديه نداد.
نام شاعر شعر يادم نمونده اما شعرش اين بود:
مرد روستايي
هميشه خواب مي ديد كه پينه هاي دستانش پرواز كرده اند
افسوس، سحرگاهان
پرنده ها بعد از پروازي كوتاه
به لانه بازگشته بودند.
البته شعراش كامل يادم نمونده بود.
حالا بعد از مدتها دوستي يك شعر كوتاه خارجي رو برام فرستاده : :
آدمهاي كوچك، چه آدمهاي نازنيني هستند
رفتاري صميمي دارند و خون گرم
فقط درهاي خانه هايشان كوتاه است
زيرا جز كوچك ها به خانه هايشان رفت و آمد نمي كنند
نمي دونم چرا من از شعر كوتاه بيشتر از شعر بلند خوشم مياد ولي برعكس اون از رمان بيشتر از نول خوشم مياد.

::  yashar 21:21 [+]  ::

هرگونه استفاده ازمطالب اين وبلاگ بدون اجازه ممنوع است، بجز در وبلاگها